و این روز ،روز تکرار پروانگی من است..روزی که خودم را به چشمان مشکینش باختم و در بی کرانی لبخندش محو شدم..افسوس که شمع من با دگران میسوزد و من تنها پرروانه ای هستم از دیار عشاق تنها دل..در خیال خام خودم بنا بود شمعم را خودم بسوزانم..زیبا..ارام..و لطیف به لطافت برگ های بهاری..

خیالی نیست ،همین که بدانم در جایی امن میسوزد ارامم..چرا که من عهد بسته امدیگر خودخواه نباشم..

دیگر امیدی ندارم...امیدی به این زندگانی تلخ ندارم...اویی که باید باشد نیست..اویی که باید باشد هیچ وقت نیست..او خداییست که سالها در یافتنش جان باخته ام..اگر می دانی کجاست چرا دست به دستش نمی کنی به من برسد؟ چرا دستش را در دست من بنده ی بیقرار نمیگذای؟

سجده کنم؟؟شده است تا ابد سجده می کنم..فقط بگو کجاست..کجاست خدایی که ساهل در پی یافتنش شیطان گلویم را فشرد..

من حتی گناه کردم!سر از سجده برداشته و اطراف را نگریستم،نبود که نبود..خدای من نبود..گرییستم..قافله را که خالی دیدم تا توانستم گرییستم..

افسوس نبود که بشنود..

دلم میخواهد سر بر زانویش بگذارم و یک عمر بگریم..اما نه تنها..نمیخواهم تنها بگریم..

کاش شبی از این شبها اغوش خدا نصیبم شود انگه دیگر رهایش نمیکنم..رهایش نمیکنم که اینطور غرق در جهان مادی من بشود و او را نیابم.

اه که چه بی رحم شده ام..چه بی خیر شده ام..مرگ بر من باد..مرگ بر منی که خدایم را گم کرده ام..خدایا کجایی؟کجای قصه ی این من مادی جا مانده ای؟؟کجا که هر چه طواف میکنم در خانه ات را نمی بینم؟

خدایا تو را میخواهم،بی انتها حضور نا متناهی تو را میخواهم.

                                                    دل داده ام بر باد،بر هرچه باداباد 

                                                  مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد

چشمانت مرا مدهوش میکنند

مست مستان  و درویش می کنند

دگر بار مرا عاشق می کنند

دیوانه و شیدا می کنند

رو بر گرداننده و زمین را نظاره میکنم

چندی از پس چشم نگاهی میکنم

می خندی و دلم هوایی میشود

می خندم و دلم حاشا می کند

چه خوش است زندگی کردن نگاهت

غرق شدن در چشمان سیاهت

هرم دستانت مرا اسمانی می کنند

فلک ز بحر وجود تمنا  می کند

که تو ای معشوق دلربا سوار بر دل این بینوا

نکند رها کنی دست این عاشق بی پروا را

نکند شبی شود سیه کنی اختران را

نکند سر به بیابان  گیری

که عاشق مجنون رود به پیری!!

مرگ برای من خوش است...
انگاه میتوانم هر چقدر که بخواهم تو را بنگرم...
حتی اگر خوب نباشم هم میتوانم هفته ای یکبار هم که شده تمام روز تو را داشته باشم...
بی انکه تو مرا ببینی....
بی انکه شرم کنم و یا بترسم از اینکه مبادا مرا ببینی و ترکم کنی....
میتوانم شبها که خوابیده ای، موهای براقت را نوازش کنم....
میتوانم در اینه باشم و به چشمان سیاهت خیره شوم....
و تو مرا نمیبینی ....
من یک روح خواهم بود...بی ازارتر از انی که در زندگانی ام بوده ام...
مرگ برای من خوش است...
شاید یک روز همینطور اویزان از لبه ی بالا پشت بام که خاک مرا در بر گرفته است،زمین مرا به اغوش بکشد....
یا شاید یک روز خیلی اتفاقی جلوی ماشینی بیفتم...
انگاه خشنود خواهم بود...
تو را به من خواهند داد...
شده است برای ساعتی...
شده است برای دقیقه ای..
دیگر وهم نخواهد بود...
تو هرگز مرا ندیدی...
سوختن من در فراقت را ندیدی...
جانم را داده ام تا تو را بنگرم و تو....
و تو گویی که خیالت نیست ...
خیالت نیست مرا چه شده است ....
حتی خیالت نیست من کیستم....
دیگر سخنی نیست...
مرگ برای من خوش است.....

ای تو مادر زیبای من...
گمان نکن که دوستت نداشته ام..
هرگز این چنین گمان نکن!
من تورا به زیبایی یک شب بی پایان دوست داشته ام.
تورا به زیبایی اشک ریختن در میان قطرات پی در پی باران دوست داشته ام.
به ارامی جان سپردن گل در خشکی بیابان.
ای تو مادر زیبای من...
گمان کن...
زمانی که میگویی جانم..دلم پر میکشد...
زمانی که میگویی دختر من...دلم پر میکشد...
گمان نکن...هرگز گمان نکن..که دوستت نداشته ام.
من تو را از هرچه انکه بود،بیشتر داشته ام..
از هر انچه که تا کنون سعی در بدست اوردنش داشته ام...
من تورا به زیبایی یک شب در ونیز داشته ام.
به گرمای فنجانی قهوه در پاریس...
ای تو مادر زیبای من...
تو تمام انی که تا کنون داشته ام...!!!

بعصی چیزها عجیب زیبااند انقدر ک نمیتوانی راجع بهشان بنویسی یا حرف بزنی،فقط میتوانی حسشان کنی.

مثل مرگ در یک روز برفی 

مثل قدم زدن روی برگهای پاییزی 

مثل گریه کردن زیر باران

مثل داشتن تویی ک برای من نیستی...

و مثل زیبایی بی پایان تو هنگامی که لبخند میزنی^•^

#من نه دل بستم،نه وابستم،من از عشق تو سرمستم

#ان زمان عاشقی،که ارزوهایت شود لبخند همیشگی او

#شبهایی بودند،که به انتظار گذشت عقربه های ساعت نشسته ام،ان شب ها،کند ترین ساعات عمرم بوده اند.

#دوستت دارم ای تو وهم دست نیافتنی من.

#هوای تو چه عاشقانه میکشد مرا.

#و من ناکام مانده ام درست شبیه جوانی که فریاد مرگ زود هنگام جانش را ستاند.

#چطور می توانند تنهایت بگذارند،ای تو ماه روشنی بخش شب های تار من.

#چه خوب است هوایی که تو در ان نفس میکشی.

 #فرق زیبایی برف و باران در این است که٬برف میماند و باران میرود.

تو در نگاه من از هر انچه ک هستی زیباتری،انقدر زیبایی که اگر میدانستی به بازتابت حسودی میکردی.
تو با ان چشمان سیاهت چنان در من برق میزنی ک خورشید درمانده است.
تو با زلف های بی رنگت در من جان بخشیدی. با خنده های اسمانیت مرا در هوا معلق ساختی،گویی که انگار چیزی نیست،وهمی نیست دیگر در هیچ کجا.
من خیره در نگاه تو،تو خیره در نگاه من،اه که چه عاشقانه میگریاند این ناگفته ها همه را.
این شب ها دگر توانی نیست،به راستی سخنی نیست مرا،بازگرد ای جان جانم. 
انقدر به دنبال سایه ات دویده ام که شهر فرش شده است از رد پاهای بی قرار من.
گر هیچ نگفتم باید در چشمانم خیره میماندی،من با چشمانم حرف میزنم..
من از تو هیچ نخواسته ام جز یک اغوش گرم،جز یک لحظه نزدیکی..
تو مرا دوست بدار من جان خواهم داد..بازگرد ای جان جانم

گاهی شدید خسته میشوم،از نگاه های دزدکیم،از انتظارهای بی ثمرم،خیالات مبهمم.

گاهی انقدر خسته میشوم که دیگر نمیخواهم از خواب بیدار بشوم.

و گاهی انقدر دوستت داشته ام که حاضر به بردگی ات بوده ام.

گاهی انقدر از انها بیزار بوده ام که قادر به کشتنشان در ان واحد شده ام.

گاهی انقدر به در چشم دوخته ام که از حال رفته ام.مرا توهم دیدار تو چنین مدهوش کرده بود.

و گاه و بی گاه رو به باغ نشسته ام و ارزوهای محالم را تزیین کرده ام، انطور که حتی خداهم به مهمانی دلم امد.

دو لیوان چای و نلبکی،دو عدد حبه قند شده بودند رسم مهمانی های من.

گاهی قدم میزدم خیابان های شهر را،خیره میشدم به مغازه ها و ما را تصور میکردم که چطور با دستهایی پر و خنده هایی حقیقی از انجا خارج میشدیم.

و حال تمام این گاهی ها شده اند گدشته ای که در اینده میکاومش...

 ما سعی میکنیم احساساتمون رو پنهان کنیم،اما فراموش کرده ایم که چشمهایمان حرف میزنند.

و من هر روز در مورد تو چیزایی یاد میگیرم(میفهمم)چیزایی که هیچ کس دیگه ای نمیبینه

گاهی به امواج درهم گسیخته دریا چشم میدوزم و ارزو میکنم تو من و من دریا بودم تا میتوانستم انعکاس نگاهت را زندگی کنم.این،بی کران ترین موج دنیا میشد اگر زندگی چنین زیبا بود.

اما من ان مرواید شکسته در دل ان صدف نم زده ام.ان مرواریدی که روزی تو رهایش کردی،به روی شن ها افتاد و امواج بی تلاطم دریا خوردش کردند.حتی دریا هم از انچنان رفتنت به وجد امده بود. اما دریا است دیگر چه میتوان کرد؟و من درحالی که زیر ان نیروی عظیم به اعماق فرو میرفتم تنها به یک چیز می اندیشیدم،کجا میتوانستی باشی؟
شبها،روزها،با بادها،شن ها،جلبک ها و هر انچه که از بهر رفتنت به وجد امده بود و هر انچه که از روی محبت قصد در خلاصی من داشت زندگی کردم.

در حالی که از گرمای بی نهایت خورشید گویی که انگار بر اتش نشسته ام میسوختم،تو را تصور میکردم که چطور در میان پرتو های بی نظیر خورشید می درخشیدی.که چطور در تلاطم بی انتهای دریا مرا حمل میکردی.

ان شبها بدترینشان بودند.بدترین بدترین.

من هرگز به سفیدی تو نبوده ام اما ان شب ها انقدر با اب دریا شسته شدم که دیگر ردی از رنگی در من نیست.گاهی در ان شبها خودم را وادار به خوابیدن میکردم تا شاید تصور وجود تومرهمی شود بر زخم زدگی های دریا.تا شاید فراموشی ای از ان شب مرا فرا بگیرد.به خیال تو من محو شدنت را در تاریکی شب بر امواج برانگیخته دریا ندیدم،تو خیال کن که چنین است،اما من مرگ را به دیده،دیده ام.

حال، از ان شب ها فقط شکستگی در من و نم زدگی در تو مانده است.کاش زندگی انقدر زیبا بود که همان شب میشکستم با این دوحرف *دوستتت دارم*.

[•یک نگاه کافیه برای احساس،برای دوست داشتن•]

[×تو زندگی روی دو تا ادم هیچ وقت حساب نکنید،یکی اونایی که قول میدن و میزنن زیر قولشون،یکیم اونا که ادم حسابشون میکنید×]

[¡قدرت بدون عشق هیچی نیست!]

[∆چون در اخر وقتی کسیو از دست میدی،تمام شمع ها،تمام دعاها،چیزیو درست نخواهند کرد،تنها چیزی که برات باقی میمونه یه جای خالی توی زندگیته که کسی که بهش اهمیت میدادی اونجا بوده∆]

[°من همینم که هستم°]

[*لبخندش یکی از اون لبخندای کمیابی بود که ممکنه چهار یا پنج بار تو زندگیت باهاش برخورد کنی*]

و من در دوردست ها،انجا که هیچ نمیزیست، میزیستم.

انجا درست دور از همه غم ها،سوگواری ها،از دست دادن ها،من گشتم،انجا را یافتم.

جایی درست در گوشه ای از ذهن مملوام.جایی درست در کنار خاکروبه ها،چوب های نم زده،شکوفه های خشک شده.

انجا همه چیز فرق داشت حتی ستارگان شب که در بی انتهایی اسمان غرق میشدند دربرگیرنده همه چیز بودند،همه چیز بی انتها متنهی بود به حسی نامتناهی.

ادامه در ادامه مطلب

           اوهانا یعنی خانواده،خانواده یعنی هیچ کس پشت سر گذاشته نشه و یا فراموش نشه

اون مثل ماه بود،بخشی ازش همیشه پنهان بود..

مردم از خودکشی نمیمیرند،اونا از ناراحتی میمیرند=)

من خویشتن را از عشق فرسوده ام.

درخشندگی انها از این بود که من مدام به خاطرشان میسوختم و از ان خسته نمیشدم.هرشوری برایم نوعی فرسودگی از عشق بوده است،ولی فرسودگی دلپذیری.

از ترس انکه عشقی را از دست بدهم گاهی توانسته ام به غم و اندوه و دلتنگی ها و دردهایی که در غیراینصورت به دشواری تحملشان میکردم علاقه پیدا کنم.

باید دوست بداریم بی انکه پی خوبی یا بدی ان باشیم^^

ادمهایی مثل ما فقط عاشق میشوند،کسی عاشقشان نمیشود.

ادمهایی مثل ما در حسرت صحبت با دلبرهایشان میمانند،کسی سراغشان را نمیگیرد.

ادمهایی مثل ما برای یک لحظه ملاقات تمام دنیایشان را میدهند،کسی توجهی نمیکند.

ادمهایی مثل ما فقط دل میبازند،کسی درکشان نمیکند.

ادمهایی مثل ما محتاج اند به یک اغوش محبت،یک دست عشق و یک نگاه دوست داشتن.

ما از دست میدهیم،از دست میرویم،و کسی پیدایمان نمیکند.

و در اخر روز باز من مانده ام،سرگردان،در ان کوچه ها،

غریب تر از خدا،غمگین تر از باران،سرد تر از دی،پر تر از لیوانی خالی.

و در اخر روز باز از خود میپرسم تنها مانده ام چرا؟!

و باز قدم میزنم،ترانه های زمین را،شبنم های درختان را،خاک گلدان ها را،تیغ گلبن ها را.

و در اخر روز باز از خود میپرسم برای چه میزیستم!

و من باد میشوم با هاگ ها همراه میشوم و در اخر روز در جایی دورافتاده،دور از همه انها،رها میشوم در قفس تنهایی بی انتهایم.

[~برای خواندن دلنوشته ها (خودم) را در قسمت برچسب وب سمت راست وبلاگ انتخاب کنید~]

و من در کنار پشتی خاک گرفته مادربزرگ،خیره در تابلوی کج شده گوشه اتاق در بیغوله ای از شهر نشسته بودم.

با خود میپنداشتم به ارزوهایم خواهم رسید یا خیر؛اهنگ نم نم باران گوش مرا نوازش میکرد و من نغمهء خوش اوای خدا را میرقصیدم.

اسمان همچون دل سیه بخت من گرفته بود.در ان دود و دم شهر فقط میشد ابرها را دید.

در دور دست ها خانه ای میدیدم با چراغی قرمز،شاخه ای شقایق در گلدان زنگاری پنجره.

در عجب مانده بودم چراغ خانه قرمز چرا؟!

باران نم نم به خیابان خشکی زده میزد.دخترکی با چتری ابی چون رنگ اسمان صاف کوچه های بی روح را قدم میزد.

.......

ادامه در ادامه مطلب**

      شعری که شمس تبریزی وقتی برای شیفتگی مولانا نسبت به او دشنام میدادند و او ترکیه را ترک کرد:

                                       خواهم اینبار انچنان رفتن                     که نداند کسی کجایم من

                                      همه گردند در طلب عاجز                     ندهد کس نشان ز من هرگز

                                      چون بمانم دراز،گویند این                     که ورا دشمنی بکشت یقین                                   

من یک دخترم نه از انها که وقتی دلشان را میشکنید برایشان یک ابنبات بخرید و باهاتان اشتی کنند.

نه از انها که با کیف قرمز و کفش های تق تقیشان دل همه را ببرند.

نه از انها که بلند بلند بخندند و مردم دوستشان داشته باشند.

نه از انها که بوسه پدر بر پیشانیشان باشد.

نه از انها که مردم حرف هایشان را بزرگ بشمارند.

و نه از انها که اسمشان از سر زبانها نیفتد.

من یک دخترم دختری *که مرگ را زیسته است* =) 

در عشق احمقانه رفتار کن(احمق باش)

چون عشق تمام چیزیه که هست:) 

__تعبیرش چه میتواند بود__؟

من خوابی دیدم :

دیدم که شهبانویی بودم دوشیزه،

فرشته نرمخویی در کار نگهبانی من.

غم ابله هرگز افسون نشده بود.

و من شب و روز می گریستم،

و او اشکهایم را می سترد،

و من شب و روز می گریستم،

و شادی دلم را از او پنهان می داشتم.

ادامه در ادامه مطلب

  برای دانلود اهنگ پیانو روی کلمه زیر کلیک کنید و اهنگ مورد نظر را دانلودکنید

عشق

 و من در تنهایی،در شبی بی پایان،موسیقی ای بی متن،دلی بی کران از غصه های خاک گرفته،ذهنی مملو از خاطرات در هم پیوسته ام.

اسمان گرفته است،ابرها بهم چسبیده اند،باد به سرعت میوزد،برگ ها میرقصند،باران شر شر میبارد،پنجره ارام باز و بسته میشود و من در سکوتی تمام نشدنی جان میسپارم.

لبخند

لبخندی هست که لبخند عشق است

و لبخندی لبخند فریب

این دو لبخند بهم می پیوندند،

در لبخندیکه لبخند لبخندهاست.

اخمی هست که اخم نفرت است

و اخمی اخم بیزاری

و اخمی اخم اخمهاست

که بیهوده می کوشیم تا فراموشش کنیم.

ادامه در ادامه مطلب

ان روز در ان کافه بی نور در ان کوچه بی روح فراقت را چه طاقت دل با چه شد از بهر تو راحت؟